نمای شاخص

این پروژه دارای دو بخش است: سالن های موسیقی و اجرا در یک طرف محور و موزه ها و مکان های آموزشی در طرف دیگر. دو بال در هنگام ورود به محور عابر پیاده روی دریاچه ظاهر می شود. کریستین دو پورتزامپارک سپس تصمیم گرفت این دو بال را روی سقف به هم متصل کند تا در این مکان بسیار مرکزی یک دهانه بزرگ به سمت آسمان به شکل یک طاق قابل مشاهده از دور در محور عابر پیاده ایجاد کند.

این مرکز فرهنگی با اتصال آب، آسمان و شهر در بازی از انعکاس های رنگین کمانی که توسط این روبان فلزی (ساخته شده از فولاد و آلومینیوم) که بیش از 500 متر دهانه دارد، منظره جدیدی ایجاد می کند. از محور شهری، باله روبان را می توان در منحنی ها و منحنی های مخالف درک کرد. خطوط آن بالا می‌آیند، پناه می‌گیرند، آسمان را قاب می‌کنند و روبان‌هایی را که در تئاتر سنتی در سوژو استفاده می‌شد، به یاد می‌آورند. اما می توان روی این باله نیز راه رفت: روبان مجهز به مسیری به ارتفاع 40 متر است که از آن می توان کل شهر و دریاچه را دید.